گفت‌ وشنود‭ ‬/ محمدعلی‭ ‬سجادی

از سال 1356 تا ۵۸ به‌واسطۀ غمِ نانْ به کار در روزنامه‌های آن روزها پرداختم. هرچند زمانِ این کار کم و کوتاه بود، اما به بیست‌‌ویکی دو سالگی، در آن دوران تلاطم، آشنایی با اهل قلم و سیاست، تجربۀ ارزشمندی بود. وگرنه هیچ‌گاه خودم را روزنامه‌چی نمی‌دیدم و سر در هوای «سینما» داشتم و دارم.

آقابزرگ در این گفت‌وشنود، شمّه‌ای از خودش می‌گوید. پس بنا بر گفت‌وگو‌ها و کتاب خاطراتش، به تکمیل این زندگی‌نوشتِ او برآمدم، البته در حدِ ظرف این کتاب.

 

اما نخستین دیدارِ من با ایشان (احمد شاملو) به‌وقت انجام این گفت‌وگو بود که به‌واقع چندان چیزی از کجا و کِی‌اش در یاد ندارم. حدس می‌زنم به‌واسطۀ دوست گران‌قدرم جواد مجابی نازنین که آن زمان در گروه هنر و ادبیات روزنامۀ اطلاعات زیردستش کار می‌کردم، این قرارمدار گذاشته شد.

دیدار دیگر در اوایل دهۀ 70 دست داد که مسلم منصوری، جوان روزنامه‌نگار آتشین و احساساتی، مستندی از شاملو می‌ساخت به نام «کلام آخر».

 

گفت‌وشنود ما (با فریدون تنکابنی) در دوران حکومت نظامی سال 1357 تهران انجام شد. این بخشی از گفت‌وشنود طولانی ما دربارۀ ادبیات و هنر است.

 

عید سال 1381 به‌همراه دوستم علی ژکان، نویسنده و کارگردان، به دیدار ایشان (احمد محمود) رفتیم...

حال با دو گفت‌وگویی دیگر، چاپ این متن را، به‌دلیل آنکه نکاتی از نظرات و گفت و شرایط استاد، پیش از مرگ‌شان را در بر دارد، به انجام رساندم. استاد شش ماه پس از این نشست دوستانه، تن و جان به خاک سپردند.

محمدعلی سجادی نویسنده و کارگردان، نقاش و شاعر متولد ۱۳۳۶.

نخستین فیلم بلندش بازجویی یک جنایت (1362) و آخرینِ آن انیمیشن بلند بوف کور (1400) است.

رمان‌های: با نوشته کشتن (1389)، حیرانی (1395)، موش کور (1395)، جهی و شاعر و باقی قضایا (1400)، حلقۀ گمشده (1376) و...

چند کتاب شعر: داغستان و راز سرخ‌مرگی؛ یک تمثیل بلند (1370)، منظومۀ داغستان؛ سرانگشتان سربی نارنج‌وش (1370)، دلم برایت می‌تپد (1382)، خیره بر چهارفصل و خاتوزین (1382)،  نشانه‌ها (1384)، سه مورچۀ عاشق (1387)، روئیده در سنگ فصل (1387)، پروانگی‌ها 1+5 (1395)، چقدر مانده به رسیدن (1398) و...

گفت‌وشنود (1369)، بوف نه‌چندان کور (1396)،  حمیدِ هما؛ گفت‌وشنودی با هما روستا (1400)، سینما به روایت من، یا ما به روایت سینما (1400) و...