داو / حسین حضرتی (ح. ا. تیرداد)

منوچهر پزشک پسر «دادبه کفشگر» با رساندن پیام دوست پیکارگرش سیامک که هشدار می‌دهد از بیمارستان جندی شاپور که در آنجا آموزش دیده و گواهی دریافت کرده است به زادگاه خود در شیراز باز نگردد. پیکارگران در جنبش و کوشش بودند تا برخی کشاورزان برای گریز از تهیدستی به سبب گرفتن مالیات‌های هنگفت حاکمان اموی از به نام زدن زمین‌هایشان به نامداران اعراب خودداری کنند. پریچهر پیکارگر توسط جاسوسان شناسایی می‌شود. پیکارگران، پریچهر را در شیراز در خانه «دادبه کفشگر» پنهان نگه می‌دارند. منوچهر پزشک برای آزادی و جهانی بهتر راهی زادگاه خود شیراز می‌شود. برخی از مردمان شهر مخالف او بودند. پسر کفشگر نباید پزشک می‌شد. اندیشه‌ی منوچهر خطرناک بود.

علاقه‌مندی به داستان‌نویسی از 13 سالگی با نوشتن چند داستان کوتاه که نامش را " رنجها " گذاشته بودم. مطالعه ساختار فیلمنامه و داستان‌نویسی. گذراندن کلاس‌های سینما. کارگردانی دو فیلم کوتاه. دستیار فیلم‌های 16 میلیمتری. برای نوشتن داستان و رمان دانشگاه را نیمه‌تمام گذاشتم. انتشار داستانهای کوتاه و مقاله‌های نظری و پژوهشی در مجلات و نشریات جوانان امروز، کلک، نقدنو و چیستا. انتشار کتاب:1ـ "افسانه شهرآفتاب " نشرآسا 1376داستان بلند فانتزیک در ژانرحماسی.

2– "نان و سه تار "نشرمیرکسری 1383داستان بلند واقعگرا برای نوجوانان 3- مجموعه داستان " بچه‌های رئیس‌جمهور" نشرخارا 1398.

کارتحقیق رمان "داو" را سال 78 شروع کردم که توأمان با نگارش رمان تا آخر ادامه یافت. اما نگارش رمان از سال 81 شروع سال 94 پایان یافت. در یک شب بارانی در روزهای فراگیری کرونا نوشتن «مسافت طولانی نبود» شروع شد و در آخر سال گذشته به پایان رسید. اکنون در حال نگارش رمان "ریکشا بدون مسافر"هستم.