شکار

زکریا هاشمی در رمان شکار مثل معماری کارکشته خشت‌به‌خشت این بنا را می‌چیند و ساختمان روایتش را بالا می‌برد.

سفر، آزمون و دگردیسی سه بن‌مایۀ اصلی این رمان است و بازنمایی فضاهای خشن در تقابلی دوگانی، خشونت و معصومیت را بازتاب می‌دهد. شخصیت این رمان نیز چون هاشمِ رمان طوطی و امیرعیّارِ رمان عیّار قهرمانی‌ست که در جلد ضدقهرمان فرو رفته است تا گذشته را فراموش کند. او نیز با همه‌چیز می‌ستیزد، اما به‌عکس هاشم، آرسی، قهرمان شکار، با عشق همراه می‌شود. عشقی که صیقلش می‌دهد. عشقی که جان و جهانِ مذکرمآبِ فالوس‌محورِ خشونت‌طلب او را به انسانی دیگر تبدیل می‌کند. عشقی که در روابط نر و ماده نمی‌گنجد، از جنس عشق‌هایی‌ست که انسانی در انسانی پناه می‌گیرد و به او پناه می‌دهد.

شکار در تعلیق‌آفرینی یکی از رمان‌های ممتاز است. این تعلیق‌آفرینی از خودِ نام آرسی آغاز می‌شود و خواننده را تا پایان این سفر روایتی می‌کشاند. شکار مفاهیم ذهنی را به مدد قاب‌های تصویرپردازانه‌ای از طبیعت و به یاری بیانی تمثیلی به عینیتی تبدیل می‌کند که گویی برخاسته از تجربۀ هر خواننده‌ای‌ست؛ در ظاهری ساده، اما عمیق مانند این تصویر. «بعد پُکی به سیگارش زد و انداخت توی جوی آب و رفت. سیگار به یک تکه‌چوب گیر کرد. مینا هم ته‌سیگارش را انداخت توی آب و رفت، خورد به ته‌سیگار آرسی و راه باز شد و باهم رفتند...» به همین سادگی دگردیسی یک انسان با خصایل سبعانه به‌سمت معصومیتی از عشق نشئت‌گرفته تمهیدآفرینی می‌شود. مینا مریم مجدلیه‌ای‌ست که در پناه گرگان انسان‌نما عشق و معصومیت را ندا می‌دهد و این ندا را فقط آرسی می‌شنود.